Met mijn zonen liep ik in de Ardennen langs een rivier. Struinend door heuphoog gras en planten waren we op zoek naar het ‘officiële’ pad. Op een gegeven moment draaide ik mij om en zag hoe wij met z’n drieën een pad in het gras hadden gevormd. Dat was er eerst nog niet. Ik bedacht me hoe een kilometer terug nu wandelaars konden denken: hé kijk, een pad langs de rivier. Tegelijk moest ik denken aan mensen die op zoek zijn naar hun weg of hun pad of iets soortgelijks. Ik was daar net over aan het schrijven en het intrigeerde me, want wat zoek je als je 'jouw pad' zoekt? Iets wat er uitziet als 'een pad' en voldoet aan jouw beeld ervan? Dan kies je mogelijk voor een bestaande route. Dat kan handig zijn, alleen het is een pad van anderen die je zijn voorgegaan. Terwijl als je op zoek bent naar 'jouw pad' hoeft dat er helemaal niet uit te zien als een pad zoals je dat al kent van bestaande en gebaande paden, realiseerde ik me. Soms ben je maar wat aan het struinen. Pas als je achteromkijkt, is een pad herkenbaar. In mijn werk zit, als ik achterom kijk, wel degelijk een rode draad, maar geregeld voelde het ook als ‘ik doe maar wat’, een beetje struinen, en dat blijft mooie momenten en ontdekkingen opleveren.

​

Ik heb een communicatie-achtergrond. Na een communicatie-studie heb ik een aantal jaren als copywriter gewerkt bij verschillende reclamebureaus. Daarna ben ik verder gegaan als zelfstandig conceptmaker en tekstschrijver om organisaties met een maatschappelijke missie te helpen hun verhaal goed te vertellen. Ook heb ik allerlei redactionele producties gemaakt en de documentaire CHANGE2012. 

​

In 2006 bedacht ik Lsltn.nl (staat voor loslaten). Daar kwamen de boeken Loslaten (2010), Los werken (2012) en Los leven (2014) uit voort (met co-auteur Ingeborg Deana), die verschenen bij A.W. Bruna Uitgeverij.

​